1-2

Vergelijk met Markus 15:1; Lukas 23:1; Johannes 18:28-32.

Zie Psalm 2:2.

3-8

De hogepriesters, door het land te kopen dat tevoren door Judas was verkregen, maar niet was betaald (Hand. 1:16-19), voegen zich bij de verrader van onze Heer in een onwettige daad die hun gebrek aan geloof in God laat zien. Ware gelovigen, die uitzagen naar het koninkrijk en de daarbij horende herverdeling van het land, wilden geen geld verspillen aan onroerend goed dat in de dag waardeloos zou zijn. In plaats daarvan verkochten zij hun onroerend goed(Hand. 4:34) en gaven het geld aan de apostelen. Het verslag in Handelingen ziet deze transactie vanuit het standpunt van Judas, en vertelt waarom hij verworpen werd van het zijn van een apostel. Hij maakte afspraken, niet alleen om zijn Heer te verraden (Die, zo meende hij, Zijn kracht zou gebruiken om Zijn vijanden om de tuin te leiden), maar hij regelde het om het loon van de onrechtvaardigheid te gebruiken voor het kopen van onroerend goed, tegen de wet in. De hogepriesters en oudsten, in plaats van deze illegale handeling af te wijzen, bevestigen het door schijnheilig af te wijzen dat het geld in de tempel offers zou komen, en door het te gebruiken om de aankoop compleet te maken die Judas was begonnen. De dood van Judas wordt zo ook kortweg overgeleverd in Mattheüs, maar uitgebreid in Handelingen. Hij hing zichzelf op, maar het touw brak en hij viel zo hard dat zijn darmen naar buiten puilden. Zo werkte het wee dat over hen door de Heer werd uitgesproken.

5-8

Zie Handelingen 1:18-19

9

Zie Zacharia 11:12,13.

11

Vergelijk Markus 15:2-5; Lukas 23:2-12; Johannes 18:33-38.

Zie 1Timotheüs 6:13.

15-18

Vergelijk met Markus 15:6-10; Lukas 23:13-17; Johannes 18:38-39.

17

Bar-Abbas is een ander contrast met Christus. Als moordenaar, een leider bij oproeren, was hij precies wat de hogepriesters de Heer wilden laten zijn. Zijn naam is in het Aramees zeer opvallend; ze betekent “zoon van de vader”. Christus was de Zoon van de Vader. Bar-Abbas was de zoon van een andere vader, de Lasteraar.

19

Van alle acteurs in deze tragedie bepleit slechts één echt de zaak van Christus, en deze is de meest onwaarschijnlijke die er kon zijn. Het lijkt vrijwel ongelofelijk dat toen Zijn eigen volk tegen Hem was, Zijn eigen discipelen bang waren om een woord ten gunste van Hem te spreken, een vreemde vrouw naar voren stapt om te pleiten voor de zaak van een rechtvaardige man van wie zij mogelijk nooit eerder had gehoord. Echt, dit was een waar gevolg van goddelijke interventie. Maar elke andere daad en houding in dit toneel kan, uiteindelijk, teruggevoerd worden naar God’s voorbestemming. Het moet een schitterende kennisgeving zijn van God’s handelen dat alleen zij een stem zou geven aan een waardig protest tegen de wanvertoning van recht waarin Pilatus zwak genoeg was om bij betrokken te raken.

20-23

Vergelijk met Markus 15:11-14; Lukas 23:18-23; Johannes 18:40.

Zie Handelingen 3.14.

20

De hogepriesters waren zich er van bewust dat zij gefaald hadden de gouverneur te overtuigen door goede argumenten, daarom stellen zij nu voor zijn plan van het vrijlaten van de Heer te verhinderen door het volk te overtuigen. Het is niet nodig om feiten of waarheid te hebben om de massa te motiveren. Het is het meest onrechtvaardige en onredelijke beroep dat mogelijk is. Waren de priesters niet tussenbeide gekomen, dan zouden ze ongetwijfeld geroepen hebben om Zijn vrijlating, zoals Pilatus verwachtte.

23

Nu de priesters hem gevangen hebben in zijn eigen list, probeert hij de massa te overtuigen. Kwaad of geen kwaad, zij willen Zijn bloed.

24

Zie Deuteronomium 21:6,7.

Pilatus had de macht om Hem vrij te laten, maar raadzaamheid en zelfzucht zijn altijd krachtiger in menselijke regeringen dan recht.

25-28

Vergelijk met Markus 15:24-28; Lukas 23:32-43; Johannes 19:18-24.

25

Zie Deuteronomium 19:19; Handelingen 5:28.

De Joden van vandaag hebben een goede aanleiding om te huiveren wanneer zij deze zinnen lezen. Er is een reden voor hun vreselijke geschiedenis vanaf die dag tot heden.

26

Vergelijk Markus 15:15; Lukas 23:24,25; Johannes 19:1.

27-31

Vergelijk met Markus 15:16-20; Johannes 19:2-16.

29

Zie Psalm 69: 19-20; Jesaja 53:3.

30

Zie Jesaja 50:6

31

Zie Jesaja 53:7,8; Filippenzen 2:9-10.

Bij de bespotterij ging onze Heer door de geveinsde ceremonie van het toevertrouwd worden met keizerlijke waardigheid. De schitterende kleding waarmee Pilatus Hem kleedde(Luk. 23.11), kan bedoeld zijn geweest om Hem aan te duiden als een kandidaat voor Koninklijke eren. Pilatus’ soldaten deden Hem een scharlaken mantel aan, een teken dat Hij de keizerlijke troon had verworven, en voegen de doornenkroon toe en het riet als een scepter, en bieden hem de eer aan die hoort bij zo’n verhoogde rang. Ze konden niet eens dromen van Zijn hoge eren als de leenheer van de Aarde en het hoogste Hoofd van de hemelen! En Zijn heiligen ontwaren ook maar weinig dat dit de essentiële ceremonie is van de installatie van de Koning der koningen en Heer der heren! Hij kon nooit de allerhoogste plaats innemen als Hij niet was afgedaald naar de diepten. Lijden en schande zijn de goddelijke voorlopers voor vreugde en eer. Zij die lijden zullen regeren.

32

Vergelijk met Markus 15:21; Lukas 23:26-31. Zie Hebreeën 13:12,13.

33-34

Vergelijk met Markus 15:22,23; Lukas 23:33-36; Johannes 19:17.

34

Zie vers 48; Psalm 69:21.

35

Vergelijk met Psalm 22:18.

De kruisiging van Christus is een heilige der heiligen, waar spreken heiligschennis lijkt te zijn en stilte heilig,

38

Zie Jesaja 53: 12

39-44

Vergelijk met Markus 15:29-32; Lukas 23:35-43.

Zie Psalm 22: 7,8.

39

Het hele toneel staat te trillen van de aanwezigheid van God, niet alleen in het Slachtoffer en de paar zwakken die volgden, maar in de woorden van hen die Hem haatten. Ze spraken grote waarheden die ze niet konden begrijpen. Zij waren het die de ware tempel van God aan het vernietigen waren. Zij hadden redding nodig. Maar die redding kon nooit komen als Hij Zichzelf zou redden en afdaalde van het kruis. De hogepriester kon nooit een meer pregnante en kostbaarder waarheid gesproken hebben. Hoe graag echoën wij deze woorden! We veranderen alleen de klank van spotternij in een lied van triomf “Anderen redt Hij, Zichzelf kan Hij niet redden! Deze woorden waren zeker geďnspireerd.

40

Zie 26:61-64; Johannes 2:19.

44

Er werden vier anderen met Christus gekruisigd. Twee waren misdadigers, twee waren rovers. Een van de misdadigers geloofde in Hem. De rovers minachtten Hem.

45

De dreigende duisternis was slechts een indicatie van de terugtrekking van de goddelijke Aanwezigheid van de stille Lijder. Dit was onvergelijkelijk meer vreselijk dan de tegenstand van Zijn tegenstanders of de verlating door Zijn vrienden. Tot deze duisternis Hem omhulde, had Hij altijd geleefd in het licht van God’s glimlach. Nu hing Hij aan een boom en raakte gevloekt door God (Gal. 3:13). Zondeloos werd Hij zonde (2Kor. 5:21). Toen was het dat vuur van boven in Zijn botten binnendrong (Klaag. 1:13). Toen kneusde de Heer Hem(Jes. 53:10). Het was het zwoegen van Zijn ziel in deze donkere uren dat het vraagstuk van zonde bepaalde. Het is pas wanneer we dan God tegen Hem zien dat we ons bewust kunnen worden hoeveel Hij nu voor ons is. Gekruisigd door de mens op bevel van Satan en verlaten door God, was Hij het meest verloren en verlaten schepsel in het universum. Pas als het voorbij is en het licht weerkeert, is Hij in staat om tot God te roepen. En dan uit Hij die meest onbegrijpelijke van alle vragen, tenzij, inderdaad, Hij leed voor de zonden van anderen. Ten behoeve van Hemzelf zou God Hem nooit verlaten hebben. Ten behoeve van mij (en van u, geliefde lezer), verdroeg Hij niet slechts de fysieke pijn, de geestelijke kwelling, de morele vernedering die de mens hem toebracht, maar de diepere, verschrikkelijke wanhoop van de vreselijke vijandschap van God.

46

Zie Psalm 22:1

48

Zie Psalm 69:21

50

Zijn dood was anders dan die van alle anderen. Hij bleef niet wachten tot het leven uit Hem wegebde, maar Hij legde Zijn ziel neer terwijl die nog sterk was, door Zijn Geest over te dragen aan God. Zijn lichaam werd in een tombe gelegd, Zijn ziel ging naar het ongeziene. Zijn werk was gedaan en de dood was Zijn deel tot aan Zijn opstanding.

51

Zie 2 Kronieken 3:14

Het vlees van Christus werd uitgebeeld door het gordijn in de tempel dat de aanwezigheid van God verborg voor het heilige. God werd niet gemanifesteerd in Zijn vlees, maat in het scheuren er van. Onze eenheid met Christus begint niet bij Zijn kruisiging. We werden gekruisigd, begraven, opgewekt en zijn opgestegen en gezeten in Hem.

54-61

Vergelijk met Markus 15:39-47; Lukas 23:47-56; Johannes 19:38-42.

54

De koninkrijksverkondiging sloot met de erkenning van Petrus dat Hij de Christus is, de Zoon van de Levende God (16:16). Zijn priesterlijke bediening sloot af met de uitspraak van de centurion dat Hij de Zoon van God is. Zo wordt ons een voorsmaak gegeven van het uiteindelijk effect van deze beide bediening. In de dag van Zijn terugkeer zal Israel Hem jubelend uitroepen tot Koning en de natiën van de Aarde zullen Hem erkennen als hun Heer.

55

Zie Lukas 8:2,3

56

Zie 13:55

57

De schande en smaad, alsook het lijden, zijn nu voorbij. Hoewel ze Zijn graf aanwezen met de wettelozen, legde God Hem in een rijkeman’s tombe.. De Romeinen zouden Zijn lichaam hebben achtergelaten tot het verteerd was of was opgegeten door de roofvogels. De Joden zouden het in een graf van een misdadiger gestopt hebben. God gaf Zijn denken aan door te voorzien in twee eerbare mannen, Jozef en Nicodemus (Joh. 19:39), om te zorgen voor Zijn begrafenis. Jozef van Arimathea betekent, vertaald: “Hij voegt toe aan de hoogten.”

62

De ochtend na de voorbereiding was de grote sabbat, waarmee het feest van de Ongezuurde broden begon. Maar de religieuze leiders rustten niet, noch gaven ze Pilatus rust. Ze werden zich nu bewust dat ze alleen hun eigen voorspellingen hadden vervuld en dat, zou Hij opstaan uit de doden, of het alleen maar zo zou schijnen, zij in een slechtere positie zouden zijn dan ooit. Van de goddelijke kant was het van belang dat zij voldoende zekerheid zouden hebben van Zijn opstanding. Niets kon meer overtuigend zijn dan het verhaal van de bewakers. Hun plan was uitstekend geschikt om Zijn terugkeer naar het leven te bewijzen, niet om het te weerleggen.

63

Zie 16:21; 17:23; 20:19.

64

Twaalf maal wordt ons verteld dat Hij zou opstaan “de derde dag”. Waarom zeggen zij tegen Pilatus “na drie dagen” en zetten dan meer dan een dag na Zijn dood een bewaking op? Pilatus was een Romein. Zij gebruikten het Latijnse taalgebruik. Markus, die voor de Romeinen schreef, gebruikt ook deze vorm (Mar. 8:31; 9:31; 10:34). In het Grieks is het letterlijk “de derde dag”. In het Latijn is het idiomatisch “na drie dagen”, In het Hebreeuws is het een idioom dat overeenkomt met al hun chronologische berekeningen: “drie dagen en drie nachten.”

66

De “wacht” soldaten was een kleine groep die, in het Latijn, een bewaker, bewaarder of conservator wordt genoemd. Hier hebben wij ons woord conservator vandaan. Pilatus gebruikt de Latijnse militaire term waarvoor het Grieks geen exact gelijk woord heeft. Daarom wordt het getranslitereerd en niet vertaald in de sublineaire weergave