1

Vergelijk met Markus 16:1-4; Lukas 24:1-2; Johannes 20:1.

De raadselachtige zinsnede “de avond van de sabbatten”, toen de Romeinse wacht werd ingesteld, is de sleutel tot een probleem dat door scherpzinnige theologen onoplosbaar is verklaard. De Hebreeuwse dag, beginnend bij zonsondergang, begon in het midden van een “avond”. De avond van een dag duurde tot zonsondergang, nadat hij was geteld als de avond van de volgende dag. Zo had elke dag twee avonden, één aan het begin en één aan het einde er van. Elke avond vond plaats in twee dagen. De avond dat de wacht werd ingesteld was tussen twee sabbatten. De een, de eerste dag van Ongezuurde Broden, was een speciale sabbat, die maar eens per jaar voorkomt. De andere was de gebruikelijke wekelijkse sabbat. Het samenvallen van deze twee bij hun gezamenlijke avond bevredigt de zinsnede “de avond van de sabbatten” en levert de sleutel voor de chronologie van de passieweek.

“Een van de sabbatten” is de enig juiste vertaling van de zinsnede die gewoonlijk met “de eerste dag van de week” wordt weergegeven. Het woordje eerste staat hier niet. Het is gewoon één en wordt toegepast op het elfde uur (Matt. 20:12), dat in dat geval het laatste en niet het eerste was. Het woord dag staat in het geheel niet in de tekst. Het woord “week” staat in het meervoud en is precies hetzelfde als de vorm in de voorafgaande zin. Indien het daar wordt weergegeven met “sabbatten,” moet het ook hier “sabbatten” zijn. Zo is er geen reden om hier niet met “een van de sabbatten” te vertalen.

De sleutel tot deze uitdrukking ligt in de wet van de Eerstelingen(Lev. 23:9-14). Eindigend met de dag voor Pinksteren waren er zeven sabbatten (Lev. 23:15) van de dag voor het bewegen van de “schoof”. Er wordt naar verwezen in de zinsnede “een van de sabbatten”. Iedere vermelding van deze zinsnede plaatst het tussen Pasen en Pinksteren (1Kor. 16:2 en Handelingen 20:1 en 6). En de andere plaatsen verwijzen naar de opstanding van onze Heer (Mark. 16.2; Luk. 24:1; Joh. 20:1-19). Hij werd opgewekt op een sabbat, niet op de eerste dag van de week, wat onze Zondag zou zijn. Zijn opstanding op de sabbat is een teken dat Zijn werk compleet was. Verlossing is nu een zaak van binnen gaan in Zijn stoppen, niet het beginnen van een nieuwe week van zwoegen en werken.

5-8

Vergelijk met Markus 16:5-8; Lukas 24:3-11.

9-10

Vergelijk met Markus 16:9-11.

18

Dit verslag houdt zich in principe bezig met de verwerping van het koninkrijk. Hoe passend is het dat zou sluiten met een vooruitblik van de vestiging er van in de komende aion!

De plaats is belangrijk. Satan nam Hem mee naar een hoge berg om Hem de koninkrijken van de Aarde te tonen. De transformatie was op een berg. De plaats spreekt van Zijn verhoging. Dit zal pas verwezenlijkt worden bij Zijn komst in heerlijkheid. Hij heeft Zijn grote macht nog niet op Zich genomen (Openb. 11.17).

De apostelen ging nooit uit naar de natiën. Integendeel. Petrus was er op tegen toen hij naar de proseliet Cornelius moest gaan (Hand. 11:3). Ze doopten nooit in de naam van de Vader en van de Zoon en van de heilige geest. Ze gebruikten, als zij doopten, verstandig de titels van Christus. Ze gebruikten “Jezus Christus” bij het dopen van Israëlieten en “Here Jezus” voor Samaritanen (Hand. 8:16): Ze gebruikten nooit “Christus Jezus”, de titel van Zijn huidige hemelse heerlijkheid. Ze gebruikten nooit de hier gegeven formule, omdat ze wisten dat deze gereserveerd was voor de toekomstige koninkrijksverkondiging. Ze maakten nooit de natiën als zodanig tot discipelen. De Heer was niet bij hen tot de afsluiting van de aion, maar liet hen al spoedig achter toen Hij opsteeg. Deze opdracht kan niet uitgevoerd worden tot Zijn terugkeer in macht en heerlijkheid om alle natiën te zegenen door Zijn volk Israel.