1-16

Vergelijk met Mattheüs 12:9-14; Lukas 6:6-11.

1

Aangezien de Farizeeën blind zijn voor Zijn heerlijkheden, kiest Hij een andere en eenvoudiger methode voor het kracht bij zetten over de waarheid over de sabbat. Hier is een man die niet kan werken op de sabbat of op welke andere dag dan ook, want zijn hand is verdord. Zo ook was het houden van de sabbat door de Farizeeën, een verdorde, verschrompelde, geestloze, zielloze vorm, van geen nut voor God of mens. Aangezien het grote wonder van het herstel van Israel plaatsvindt in de grote sabbat van duizend jaren, waarvan alle andere sabbatten slechts een beeld waren (en daarom is het nodig voor het koninkrijk dat Jahweh goed zou doen op de sabbat), zouden de Farizeeën Hem moeten kennen en geloven, omdat zo veel van Zijn tekenen op die dag gedaan werden.

6

Zie Mattheüs 22:15,16.

Nu de Farizeeën zich vast voorgenomen hadden Hem te vernietigen, worden zij aan hun eigen onvermogen herinnerd. De stadhouder zou nooit een moordaanslag steunen op puur theologische gronden. De Joden hadden altijd ruzie over hun religieuze verschillen, en het was niet voldoende om van ketterij een halszaak te maken, want de verschillende partijen haatten elkaar allemaal. De Farizeeën waren tegen de Herodianen, die loyaal waren aan de lage Idumese overweldigers, die net zo goed buitenlanders waren als de Romeinen waar het hun recht op heersen betreft.

Nee, wat zij nodig hadden was een politieke aanklacht. Indien zij konden bewijzen dat Hij opstond tegen de macht die de regeermacht bezat, dan zou het niet moeilijk zijn Hem uit de weg te ruimen. Daarom legden zij hun verschillen met de Herodianen terzijde en overleggen met hen om Zijn vernietiging te bewerken, Net zoals Pilatus en Herodes verzoend waren door hun gezamenlijke veroordeling van Christus, zo maakten ook dezen, die met elkaar op vijandelijke voet stonden, onder elkaar gemene zaak tegen Hem.

7-12

Vergelijk met Mattheüs 12:15-21; Lukas 6:17-19.

13-19

Vergelijk met Mattheüs 10:1-4; Lukas 6:12-16.

14

Deze eerste koninkrijksopdracht zou zorgvuldig vergeleken moeten worden met de scheppinsopdracht aan het einde van dit verslag. Aangezien twaalf het getal is van regeren of heersen, zijn er precies twaalf uitverkoren om het komende koninkrijk te verkondigen. En wanneer Judas Iscariot zijn plaats ontnomen wordt, moet Matthias gekozen worden om het aantal volledig te houden (Hand. 1:26). Maar de scheppingsopdracht wordt gegeven aan de elf (16:14). De koninkrijksverkondigers zijn beperkt tot het land en de natie van Israel, de predikers van de scheppingsopdracht gaan de hele wereld in (16:15). De eerste was beperkt tot de apostelen. In de laatste volgden de tekenen in het geval van allen die geloofden (16:17). De eerste werd nooit voltooid. De laatste werd overal verkondigd (16::20).

Aan het voornaamste doel van het kiezen van de apostelen wordt gewoonlijk voorbij gezien, maar toch werd het noodzakelijk geacht toen een nieuwe gekozen moest worden om Judas’ plaats in te nemen. Het was opdat zij bij Hem zouden zijn.

16

Zie Johannes 1:42

Zie de verschillende lijsten van de twaalf apostelen die gegeven worden in de noot bij Mattheus 10:2.

18

Simon werd “de Kananiet” of “de Zeloot” (wat hetzelfde betekent) genoemd om hen te onderscheiden van Simon Petrus. De term “Kananiet” is snel te verwarren met “Kanaäniet”, een inwoner van Kanaän. Maar het was onmogelijk dat een vreemdeling gekozen kon worden om apostel te zijn.

19

De keuze voor Judas Iscariot schijnt voor velen een mysterie te zijn. Maar het is slechts een uiting van het wijdere probleem van het kwaad. Sommigen hebben verondersteld dat de Heer op dat moment niet wist hoe hij zou worden. Maar de Schrift verzekert ons dat de Heer niet onwetend was en van het begin af aan wist dat Judas Zijn verrader zou zijn, want het had al zijn plaats gevonden in de profetische Schrift. Waarom, dan, zou Hij niet het instrument kiezen?

22-27

Vergelijk met Mattheüs 12:24-30; Lukas 11:14-23.

22

Het is opmerkelijk dat de Schriftgeleerden uit Jeruzalem een “onvergeeflijke” zonde begaan, of, zoals die ook genoemd wordt, een aionische zonde. Deze bestaat uit het toeschrijven van onreine geesten aan hun hoofd, de leider van de demonen. In het evangelie van het koninkrijk is er niet het beroep op zuiver, ongesteund geloof dat het evangelie van God kenmerkt of de verzoening, dat het evangelie is voor vandaag. Een voorsmaak wordt gegeven van de krachten van de komende aion, door middel van tekenen, die het vermogen van Christus bewijzen om om te gaan met de krachten van de duisternis en ziekte, die omver geworpen moeten worden voordat het koninkrijk kan komen. Maar indien deze toegekend worden aan de onreine geesten zelf, dan is er geen mogelijkheid tot berouw en vergeving vanwege de aard er van. De zonde is aionisch, ze kan niet gecorrigeerd worden in de aionen. Zij die ze begaan hebben kunnen geen plaats hebben in de milleniale heerschappij of het daarop volgende koninkrijk van de Zoon op de nieuwe Aarde, tijdens de laatste aion. Hun redding wacht tot de aionen voorbij zijn. De “onvergeeflijke” zonde is er niet een van zo’n enormiteit dat ze buiten het vermogen van de genade is. In deze bedeling kent genade geen grenzen. Waar de zonde toeneemt, is de genade allesoverstijgend (Rom. 5:21). Genade heerst, en geen zonde is voldoende gruwelijk om ze te onttronen. De aard er van is wat bepaalt wat de “onvergeeflijke,” aionische zonde is.

28-30

Vergelijk met Mattheüs 12:31-32

29

Vergelijk met Lukas 12.10

31-35

Vergelijk met Mattheüs 12:46-50; Lukas 8:19-21.

32

De broers van de Heer zouden, als zij in Hem geloofd hadden of Zijn ware waardigheid hadden erkend, Hem nauwelijks gesommeerd hebben. Ons wordt zelfs niet verteld dat Hij hen ontmoette. In plaats daarvan keert Hij onze gedachten naar anderen die hem sommeren en wier roep Hij wel moet horen. Hij eist verwantschap op met allen die God dienen en is te druk met hen te dienen om terzijde getrokken te worden door Zijn natuurlijke banden.