De Onuitsprekelijke Naam
een deel uit een artikel door A.E.Knoch.

Vele jaren lang verlangde ik ernaar deze vraag op te lossen: "Wat betekent: Jehovah?" Ik heb er vele verschillende interpretaties over gelezen. Sommige zeggen dat het is: "Ik Ben". Anderen zeggen: "De Komende." De laatste geleerdheid meent te moeten zeggen: "De Eeuwige". Maar ik kon de uitleg, gegeven in de Openbaring van Jezus Christus, niet vergeten:
"Hij Die is, en Die was, en Die komt"(Openb.1:4)
Dat boek houdt zich voornamelijk bezig met de dag des Heren(1:10) en niets zou meer passend kunnen zijn, dan aan het begin er van de volle betekenis van Zijn Naam te geven. Ik besloot echter dat ik zou wachten totdat mijn onderzoek in het Hebreeuws ver genoeg was gevorderd om de zaak grondig te kunnen testen, voordat ik tot een conclusie zou komen.

Uiteindelijk kwam de tijd dat er een beslissing nodig was. Het kon niet langer wachten. Ik was vermoeid, te moe om die dag nog meer te studeren. Dus nam ik me voor het de volgende dag aan te pakken, wanneer ik geestelijk weer fris zou zijn. Maar, dacht ik, ik zal toch even een kijkje nemen om de Naam te vergelijken met mijn meest recent vastgestelde Hebreeuwse grammaticale standaarden. In minder dan geen tijd was ik diep bewogen met dankbare voldoening, want de test overtuigde me niet alleen dat de drie-voudige tijdsstelling van 'Jehovah' juist is, maar het zette ook het zegel op mijn Hebreeuwse standaarden. Ik zal nu de zaak uitleggen, zodat mijn lezers hetzelfde vertrouwen mogen hebben dat dit echt de betekenis is van het tetragram, zoals de Naam vaak wordt genoemd, aangezien ze bestaat uit vier letters.

DE HEBREEUWSE KLINKERS

Op dit punt is het nuttig in het kort een paar van de problemen uiteen te zetten die verbonden zijn met het Hebreeuwse alfabet, zodat mijn uitleg beter kan worden begrepen.
De huidige Hebreeuwse Bijbels zijn gedrukt met ontelbare kleine punten en streepjes onder, boven en in de letters. Deze geven de uitspraak en de toon aan, en stellen de grammatica vast. Deze "punten" waren vóór de zesde eeuw na Christus onbekend, dus niet geïnspireerd. Ze werden geleidelijk ingevoegd door de zogeheten Masoreten, opdat de traditionele mondelinge overlevering van de tekst bewaard zou blijven. Het was niet een poging de oorspronkelijke tekst of uitspraak terug te geven, maar slechts die welke bestond tussen de 6e en 10e eeuw na Christus. Daarom is ze van weinig waarde voor ons, die Gods Woord wensen en niet de wijsheid van de mens.

De toevoeging van de zogeheten klinkerpunten leidde er toe dat bepaalde letters praktisch nutteloos werden. In het Engels vertaald, wordt de eerste letter van het alfabet, aleph, nu gegeven met een spiritus lenis('), die in het geheel niet wordt uitgesproken. De zestiende letter, oin, wordt gegeven met een soortgelijk teken, maar dan gebogen in de tegengestelde richting (`), hoewel het wordt verondersteld een gevarieerd, niet vaststaand geluid te hebben. De tiende letter, yod, en de zesde, wav, zijn vrijwel onbruikbaar. Er kan geen twijfel over bestaan dat deze letters hun nut hadden voordat de klinkerpunten werden toegevoegd. De oude taal zou niet kunnen zonder de noodzakelijke klinkers en, tegelijkertijd, een heleboel stille letters invoegen, want het is een uiterst compacte taal. Ik heb het "Onze Vader" wel in twintig verschillende talen op de muren van kerken op de Olijfberg gezien, en het Arabisch en Hebreeuws hadden heel wat minder woorden en letters dan de andere talen.

Als we afzien van alle tekentjes, de tekst zonder punten latend, raken we in een dilemma totdat we inzien dat deze nutteloze letters in werkelijkheid klinkers zijn en dat ook waren totdat de tekens ze vervingen. Als we het Hebreeuwse, het Griekse, het Latijnse, het Duitse en het Engelse alfabet naast elkaar leggen, dan zijn we onmiddellijk onder de indruk van hun gelijkheid, niet alleen voor wat betreft de letters, maar vanwege de volgorde waarin ze voorkomen. Neem bijvoorbeeld de Aleph, Alpha en de Latijnse, Duitse en Engelse A, ze beginnen allemaal hun alfabet en er is weinig twijfel over dat ze allemaal dezelfde open Ah klank hebben. Yod blijkt overeen te komen met i, zoals die wordt uitgesproken in alle continentale talen. Wav is ongetwijfeld u(in het NL 'u'). Oin staat waar de latere alfabetten de o hebben.

Zo hebben we dus de klinkers a, i, o en u. Er ontbreekt nog de korte e, de eh klank. Zoekend in onze alfabetten vinden we de zogeheten Hebreeuwse h ervoor in de plaats. Kan het mogelijk zijn dat dit de verloren eh(e) is? Vele testen hebben me overtuigd dat dit het geval is. In veel woorden is het nauwelijks mogelijk verschil te maken tussen eh en h. Voor ons huidige doel zullen we aannemen dat dit het geval is.
Zo hebben we dus vijf klinkers, a, e, i, o en u, uitgesproken als ah, eh, i, oh en oe. De Engelse lange a(ay) is in werkelijkheid een tweeklank, ehee, niet een enkele klinker. Deze zullen we nogal vaak vinden, met één uitzondering.

DE ONVRIJWILLIGE KLINKER

In veel Hebreeuwse woorden komen medeklinkers tezamen zonder enige klinker er tussen. Ze kunnen niet worden uitgesproken zonder de een of andere verbinding. Veel oefening en geëxperimenteer overtuigde me dat deze klinker onvrijwillig is. Dat wil zeggen, als we proberen twee elkaar opvolgende medeklinkers uit te spreken, we instinctief een kort klinkergeluid meespreken. Het is niet nodig hier een bepaalde klinker voor te nemen, want dit is onlosmakelijk verbonden met de menselijke stem. Dit geluid is uh. Ik heb dit de "onvrijwillige klinker" genoemd, die komt zonder inspanning en aansturing als we proberen een brug te slaan tussen twee medeklinkers.

Zo hebben we nu alle klinkers in het Hebreeuws, zonder de klinkertekens. Verder onderzoek stelt voor dat we de volgende simpele waarden gebruiken voor de Hebreeuwse letters die we in de toekomst in ons schrijven zullen gebruiken en in de Hebreeuwse Indexen en Lexicon. Door deze eenvoudige middelen kan ieder Hebreeuws woord onmiddellijk worden uitgesproken. Herinner u alleen de 'onvrijwillige klinker'.

th sh r q tz ph o s n m l k i t ch z u e d g b a

DE HEBREEUWSE 'TIJDEN'

Het grootste obstakel op ons pad is het feit dat van de Hebreeuwse werkwoorden nauwelijks kan worden gezegd dat ze tijd onderscheiden. Hoe dan kan dit dan voorkomen in de Naam van Jehovah? Een lange zoektocht heeft de vraag op deze wijze opgelost: Er zijn twee vormen die in hoofdzaak onderscheiden tussen onbepaalde(aorist) en onvoltooide handeling, zoals: Ik schrijf en Ik ben aan het schrijven. Daarenboven kan de context van het onbepaalde aantonen dat het zich in het verleden afspeelde, maar nooit in de toekomst. De context van het onvoltooide kan in de toekomst zijn, maar nooit in het verleden. Zo kan IK-SCHRIJF ik schreef zijn, en kan IK-BEN-SCHRIJVEND Ik zal schrijven zijn. Dit is getest in duizenden gevallen en schijnt behoorlijk bevredigend te zijn. Dit is waarschijnlijk de reden waarom deze soms verleden- en toekomstige 'tijden' worden genoemd.

Om een nieuw onderzoek van de Hebreeuws taal eenvoudig te houden, is het noodzaak om een set speciale hulpmiddelen te maken. We willen bijvoorbeeld ten allen tijde helder voor ogen houden dat de eenvoudige stam, zonder enige zogeheten "dienstbare" letters - die de persoonsvorm, getal etc. aanwijzen, een van deze drie verschillende grammaticale ideeën kan inhouden. Het kan zijn:

HIJ -- (hij schrijft of hij schreef)
-- JIJ/U (jij schrijft) gebiedende wijs
TO-- (schrijven) (dit is een vorm die alleen het Engels kent. Het werkwoord op zich wordt voorafgegaan door TO)
Om dit en de gewone voor- en achtervoegsels constant onder ogen te houden, maakte ik een zeer gecomprimeerde kaart, niet veel groter dan een notitie, die in een oogopslag het gebruik van de "dienstbare" letters laat zien.

Zowat de helft van de Hebreeuwse letters dienen, naast het gewone gebruik, het doel van het maken van grammaticaal onderscheid. Dat is waarom ze "dienstbaar" worden genoemd. Zo verandert de letter i (Yod), voorgevoegd aan een Hebreeuwse stam, het HIJ-- (hij schrijft of hij schreef) in HIJ-IS--END (hij is aan het schrijven of hij zal schrijven).

In het Hebreeuws is voortdurende aktie in het heden gewoonlijk aangeduid door het invoegen van u na de eerste letter. Dit is de enig praktische manier om het heden aan te geven.

Op die manier, door het invoegen van de u voor het heden en voorvoegen van i voor de toekomst, is het mogelijk in één vorm, verleden, heden en toekomst te combineren. We zullen dit nu testen in het vormen van de Naam Jehovah.

Het Hebreeuwse woord voor ZIJN of WORDEN is eue, uitgesproken als éwé. We zullen deze stam nemen en er de dienstbare letters aan toevoegen zoals voorgesteld door de uitbreiding van de Naam in Openbaring. "Hij Die is, en Die was, en Die komt". Verleden, heden en toekomst. De stam geeft al het 'Hij was' aan. Keren we de letters om zodat we het in Nederlandse volgorde lezen, dan krijgen we:

Hij-was eue
Zijnde-u-
Hij zal zijn I---
Ieue (Yehweh)
Zo, door aan de stam van ZIJN, dat al het verleden bestrijkt, de tekens voor het heden en de toekomst toe te voegen, krijgen we automatisch de Naam Jehovah! Aangezien de u voor het heden overeenkomt met de u in de stam, is de enig noodzakelijke verandering om ZIJN om te zetten in Jehovah, de i er voor te voegen.

Het schijnt beslissend te zijn dat Ieue, de meest heilige naam in heel het universum, de relatie van de Godheid aangeeft met de onthulde tijd, verleden, heden en toekomst. Een meer passende benaming kan voor Hem, verbonden aan de loop van de aionen, niet worden gevonden. Het is het complement van de verheven Aleim(Elohim), de grote Rechter. Het komt perfect overeen met iedere plaats waar het voorkomt en is de enig mogelijke oplossing die volledig en afdoende het hart bevredigd. Indien deze naam slechts een paar maal in de Schrift voor zou komen, dan zou het mogelijk kunnen zijn om hem volledig te vertalen, zoals in Openbaring een paar maal wordt gedaan. Maar aangezien ze vele duizenden malen voorkomt, zien we ons genoodzaakt het Hebreeuws in onze spraak over te zetten.

Geleerden vertellen ons voortdurend dat "Jehovah" fout is en dat het Yahweh moet zijn. We zullen zien dat onze versie praktisch hetzelfde is en Yewe of Yehweh gespeld kan worden. Er is geen goede reden te bedenken om dezelfde letter zowel ah als oh te gebruiken. De uitspraak "Jehovah" kwam als volgt tot stand: ter voorkoming van het onnodig gebruik, hielden de Joden er geleidelijk mee op de heilige Naam uit te spreken. Zelfs vandaag zeggen ze er shem(Naam) voor in de plaats. In oude tijden gebruikten ze er een andere titel voor, Adni. De klinkertekens van Adni werden in de praktijk genomen als aangegeven door de kleine letters AAdOnAH. ls we ze vervangen, dan hebben we YAehOuAHeh, bijna Jehovah. Dit werd geleidelijk vervormd tot Jehovah, de huidige populaire vorm. Dit is nu Nederlands. In het assimileren van vreemde woorden vernederlandsen we ze en dus hoeven we ons niet te verontschuldigen voor het gebruik van "Jehovah". Het is niet Hebreeuws. Ieue is correct in die taal. Maar we doen aan vertalen, niet aan translitereren.
A.E.Knoch


Tot zover het artikel van A.E.Knoch uit 1934. Het gaat verder, maar is voor onze studie niet van belang.

Binnen Nederlandse Concordante kringen wordt "Jehovah" niet gebruikt. Veelal gebruikt men 'Yahweh' of 'Ieue'. Hier wordt dan niet vertaald, maar getranslitereerd (naar klank omgezet vanuit het Hebreeuws naar het Nederlands).
Ook in het 'Unsearchable Riches Magazine' (USA) is men later overgegaan tot het gebruik van 'Yahweh' en 'Ieue'.
Wim Janse


Dit artikel werd hier geplaatst met toestemming van
©Concordant Publishing Concern
en mag niet zonder toestemming van deze worden overgenomen
in druk of op het internet.


©Concordant Publishing Concern