We hebben iedere plaats geciteerd waar de woorden aion en aionisch voorkomen in het Nieuwe Testament. Er blijft nog één passage over die niet besproken is. Ze bevat de zinsnede "de einden van de aionen" of, zoals wij het liever weergeven "de voleindingen van de aionen"(1Kor. 10:11), want ze komen niet alleen tot een einde, maar lopen uit op het bereiken van het doel(Efe. 3:11) waarvoor ze gemaakt werden(Hebr. 1:2).

Dat het woord "einde" of voleinding echt verwijst naar een aflopen van de aionen, valt te zien wanneer we alle voorkomende plaatsen onderzoeken waar het verwijst naar de tijd. Drie maal staat het in tegenstelling met "begin" of "oorsprong"(Hebr. 7:3; Openb. 21:6; 22:13). Het wordt drie maal gebruikt in de zeer bekende frase: "maar wie volhardt tot de voleinding"(Matt. 20:22; 24:13; Marc. 13:13). Vele andere plaatsen zouden geciteerd kunnen worden waar het deze kracht heeft, maar misschien kan één afdoende zijn. Ons wordt verteld dat "Zijn Koninkrijk zal geen einde hebben"(Luc. 1:33). Zoals al eerder aangetoond: het Koninkrijk zal nooit ophouden, maar wordt overhandigd aan de Vader. Ze heeft geen voleinding.

In de passage die we nu overdenken(1Kor. 10:11) staat het woord telos(einde) in het meervoud. Zodat, inplaats dat aionen geen einde hebben, ze in feite vele einden hebben! Er was een begin van de aionen, maar niet alle factoren die de aionen kenmerken begonnen op dat zo verre punt in de tijd. Het begin van de mensheid was pas lang daarna. Menselijke heerschappij werd pas veel later geintroduceerd. Zo zal het ook zijn met hun "einden" of voleindingen. Het doel en perfectie van de uiteindelijke voleinding wordt deels tevoren verwacht en gerealiseerd. In de voorbereidende aionen is er type en voorzegging en belofte. Maar wanneer de crisis, die door het kruis werd veroorzaakt, is bereikt, maakt dit alles plaats voor vervulling. De rechtvaardigheid van het Koninkrijk en de verzoening van de nieuwe schepping, zijn alle vervullingen van de doelstelling van de aionen. Dit zijn allemaal voleindingen, hoewel we ze nauwelijks "einden" kunnen noemen. De uiteindelijke voleinding wordt dan ook niet onmiddellijk geintroduceerd door wereld-wijde oordelen of de snelle arrestatie van de opstandelingen, of een nieuwe schepping(hoewel deze stappen noodzakelijk zijn om het tot stand te brengen), maar is veeleer het ter bewaring geven van een perfect universum aan haar perfecte Bewaarder: God. Ze wordt alleen gemarkeerd door de onderschikking van de Zoon, nadat al het andere onderschikt is geworden. Deze perfectie zelf is het gevolg van eerdere voleindingen.

In dit licht kunnen we de apostel begrijpen als hij de Korinthiërs vertelt van de aankomst van de voleindingen van de aionen. Nu was de tijd gekomen voor de vervulling van de types.

Maar in een veel diepere betekenis zijn wij, net als de Korinthiërs, verbonden met de voleindingen van de aionen. De verwerping van Israël heeft de weg vrij gemaakt voor een geestlijke vervulling van alles waar zij meer dan duizend jaar op moeten wachten. Onze rechtvaardiging is meer dan milleniaal, onze verzoening overstijgt die van de nieuwe schepping(want we zijn al een nieuwe schepping) en we zijn voleindigd of volwassen in Christus(Efe. 4:13; Filip. 3:15; Kol. 1:28). In onze eigen geesten hebben wij een niet te ontkennen voorsmaak dat de aionen de doelstelling bereiken waarvoor ze gemaakt werden. Iedere voltooiing van Zijn doelstelling is slechts één van de vele voleindingen die de grote finale perfectie voorzeggen - het einde en doel van Gods voortijdse doelstelling.