Het Koninkrijk van God is "in rechtvaardigheid, vrede en blijdschap, door heilige geest."(Rom. 14:17;CV). Ofschoon het niet bestaat uit eten en drinken, zal juist het fysieke onderhoud van die dag een index zijn van haar geestelijke kenmerken. Door de uitgelezen symboliek staat ze bekend als een dag waarin de zonen van Israël onder hun eigen wijnrank en hun eigen vijgenboom zullen zitten(Micha 4:4). Dit zal zeker feitelijk waar zijn, maar de vijgenboom zal ook de bescherming zijn van een rechtvaardige regering; de wijnrank staat voor de geestelijke vreugde die de Messias zal brengen.
In de tachtigste Psalm wordt ons verteld hoe God een wijnrank bracht uit Egypte, ze onder de natiën bracht en ze plantte. De rest van de Psalm beschrijft haar groei en teloorgang. IEUE klaagt, via de profeet Jeremia, zeggend: "Ik echter had u geplant als een edele muskaat, een volkomen zuiver zaad; doch hoe zijt gij Mij veranderd in wilde ranken van een gedegenereerde wingerd!"(Jer. 2:21).
Jotam, in zijn in dit verband zeer interessante gelijkenis van de bomen, vertelt ons dat de functie van de wijnrank is zowel God(Elohim) als de mens op te vrolijken(Richteren 9:13). Wij weten dat God maar weinig vreugde in Israël heeft gevonden.
Daarom kon, toen de Messias kwam, Deze zeggen: "Ik ben de ware wijnrank". En van Zijn discipelen kon Hij toevoegen: "Jullie zijn de takken." En van de anderen: "Wie in Mij niet blijft, is buiten geworpen als de rank en is verdord, en men verzamelt ze en werpt ze in het vuur en zij worden verbrand."(Joh. 15:1,5,6). Wat een ware profetie over deze ongelovige natie!
De gelijkenis van de boze pachters laat zien hoe weinig Israël terug gaf aan IEUE voor Zijn mildheid(Matt. 21:33-41). Maar van de Zijnen verkreeg onze Heer veel vreugde in de dagen van Zijn aardse bediening. Toen Hij op het punt stond hen te verlaten, vertelde Hij hen dat Hij niet van de producten van de wijnrank zou drinken, totdat Hij ze opnieuw zou drinken in het Koninkrijk van Zijn Vader(Matt. 26:29).
In die dag zal de herstelde natie de vruchten van de wijngaard opbrengen. Dan, op het huwelijksfeest van IEUE, zal Zijn wet getransformeerd worden in overvloeiende vreugde, net zoals dat met water gebeurde in het Galileese Kana(Joh, 2:6-10).
Sommigen onder de natiën die geen gehoor gaven aan de woorden die Jezus tot Zijn discipelen sprak, dat Hij Zich van wijn zou onthouden tot die dag, hebben het nodig gevonden de plaats van Israël als wijnrank in te nemen. Maar we zijn er zeker van dat Hij niet van de oogsten heeft geproefd die zij Hem aanboden.
In de wijngaard van Israël had God een vijgenboom geplant. Zoals we al eerder vermeld hebben is de vijgenboom de afbeelding van de bescherming van een rechtvaardige regering en politieke zegen. Maar toen onze Heer kwam vond Hij er geen vruchten aan. Drie jaar lang zocht Hij naar de zoetheid en goede vruchten die Israël aan hun God overhandigd had moeten hebben(Luc. 13:6-9). In plaats van een echte rechtvaardigheid vond Hij alleen maar bladeren, dezelfde bedekking die Adam geprobeerd had voordat God hem kleedde met een dierenvel(Gen. 3:7,21).
Hoe ontroerend en triest zijn de scènes die we gegroepeerd zien rond de laatste binnenkomst van onze Heer in Jeruzalem! Iedere stap, ieder voorval, beeldt een morele waarheid uit. De dag kwam met grote snelheid nader dat het laatste deel van Daniël's profetie over de Messias(Christus), de Regeerder, vervuld moest worden. De negen-en-zestig zeveners waren vlak voor Christus' geboorte vervuld. Vier honderd en drie-en-tachtig jaren waren voorbij gegaan sinds het woord om terug te keren en Jeruzalem te herbouwen was uitgegaan(Dan. 9:25). Dat tijdperk was vervuld(Mar. 1:15). Maar Daniël had verder gezegd: "En na de tweeenzestig weken[plus de zeven weken voor het herbouwen] zal een gezalfde worden afgesneden, terwijl er niets tegen hem is"(Dan. 9:26;CV). Tijdens de pauze tussen de negen-en-zestigste heptade(periode van zeven jaren) en de zeventigste, moest Christus worden "afgesneden", daarbij geen enkele van de aardse heerlijkheden ontvangend die Hem als Israël's Messias toebehoren. Het is vlak voor dit "afgesneden" worden dat we Hem aantreffen, Zichzelf aan de afvallige natie aanbiedend als hun Koning.
Een wilde vijgenboom, Rome, heerste over Israël. Zacheüs, een Jood, een belangrijke belastingambtenaar van de keizerlijke Romeinse regering, wilde Jezus zien. Hij klom in een wilde vijgenboom, daarmee zijn fysieke omgeving in overeenstemming brengend met zijn ware morele toestand. Zijn hoge plaats ten opzichte van zijn landgenoten kwam door de rang die hij had, hem gegeven door de onderdrukkers van zijn volk. Daarom waren de eerste woorden die onze Heer tegen hem zei: "kom vlug naar beneden"(Luc. 19:4,5). Een ambt in een vijandig koninkrijk past slecht bij de gelegenheid wanneer de ware Koning komt.
In die laatste dagen komt Hij aan in Betfage, wat in het Hebreeuws betekent: "het huis van de groene vijg." Maar de onrijpe vijgen zijn erg onsmakelijk en kunnen Zijn honger niet stillen. Hij gaat naar Jeruzalem en keert terug naar Bethanië("huis van de nederige"). Als Hij de volgende morgen naar Jeruzalem gaat is Hij nog steeds niet bevredigd, want Hij heeft nog steeds honger. Er hangt een vijgenboom over de weg. Volgens de goddelijk wet is een tiende van haar vruchten voor Hem. Maar in plaats dat Hij, als de grote Wetgever, Zijn deel opeist, neemt Hij de plaats in van de arme en de vreemdeling, en speurt langs de takken.
Maar Hij vond niets dan bladeren! Er waren geen vruchten om Zijn honger te stillen. En daarom zegt Hij: "Nooit groeie aan u enige vrucht meer, voor[de duur van] de aion! En terstond verdorde de vijgenboom"(Matt. 21:19;CV).
Om het belang van dit voorval beter te kunnen waarderen, moeten we een paar van de kenmerken van de vijgenboom in Palestina leren. Algemeen gesproken verschijnen de vruchten van de vijg rond midden februari, bijna een maand voordat de bladeren uitpruiten. De vruchten zijn zonder bloemen en, zoals gezegd, gaan vooraf aan de groei van de bladeren. Dit ontluiken gebeurt tijdens wat we de lente mogen noemen, want wanneer de bladeren uitkomen, dan is de zomer nabij(Matt. 24:32). Deze data variëren een beetje, en dat komt door lokale omstandigheden: het klimaat, de grond, en de hoeveelheid beschikbare bescherming.
We noemen alleen in het voorbijgaan de "eerstelingen" van de vijgenboom(Hosea. 9:10), wat een vroege oogst is, klein in getal, gewoonlijk geplukt in juni. Ook is er de "groene vijg"(Hooglied 2:13), of onrijpe vijg, die aan de boom blijft gedurende de winter. Dit is, zoals eerder vermeld, de betekenis van Betfage(huis van de groene vijg).
Het vervloeken van de vijgenboom gebeurde tijdens de week die vooraf ging aan het Paasfeest. Dit stelt de datum ergens aan het einde van maart of in het begin van april, een tijd in het jaar dat het voor een vijgenboom, in de buurt van Jeruzalem, zeer ongebruikelijk was dat ze bladeren droeg. Maar indien de boom zijn eigenwijsheid toonde door al zo vroeg bladeren te hebben, dan zou je ook verwachten dat ze vruchten droeg, alhoewel, toegegeven "het was niet de tijd voor vijgen"(Marc. 11:13). Iets had de vijg bladeren doen krijgen. Toch was de verschijning vals, want er waren geen vruchten voor het genoegen van de Heer. Hij vond "niets anders dan bladeren".
Deze onterechte tentoonspreiding van bladeren, aangevend dat er rijp fruit is, is van belang. De vijgenboom is een beeld van de regering van de staat, de bescherming van een rechtvaardig heersende macht, politieke zegen. Maar Israël heerste niet over zichzelf, zij waren onderdanen van Rome. Er zat voor IEUE geen vrucht aan de boom.
Ondanks deze positie ging Israël voort met handelen alsof zij het eetbare fruit in hun bezit hadden! Zij namen de plaats van gezag in en drukten hun aanklachten tegen Jezus door, Hem bindend en Hem voor Pilatus leidend. Zonder deze druk van de leiders van Israël zou Rome, vertegenwoordigd door Pilatus, nooit de Here Jezus gekruisigd hebben. Israël handelde alsof ze regeerde!
Er was geen vrucht, alleen bladeren, maar de valse indruk die de bladeren gaven beeldde af wat er had plaats gevonden in Israël. Aangezien het niet de werkelijkheid was, moest het valse beeld verwijderd worden.
En zo daalt de vloek van de Heer naar beneden en de vijgenboom kwijnt weg, van de wortel af aan, "voor [de duur van] de aion"(Matt. 21:19). Niet "voor eeuwig!" Want alhoewel Israël als natie wegkwijnde en vruchteloos werd, zelfs zonder bladeren(want ze konden hun onrechtvaardigheid niet bedekken), en hoewel zij geen nationale grond meer heeft, lijkt de dag niet ver weg wanneer IEUE Zijn rechtvaardige heerschappij zal opzetten en de vijgenboom van Israël een overvloedige oogst zal opleveren.
De andere natiën, met al hun gepraat over persoonlijke en nationale rechtvaardigheid, zullen nooit de plaats in kunnen nemen van Israël, IEUE's vijgenboom. Zij zijn wild en hun vrucht is zo minderwaardig, dat ze voor IEUE waardeloos is.
Indien nationale rechtvaardigheid en nationale vreugde afgebeeld worden door de vijgenboom en de wijnrank, wat beeldt dan de vrede af, het resterende kenmerk van Gods Koninkrijk?
De vrede wordt gesymboliseerd door de olijfboom. Aangezien de duif naar Noach terug kwam met een olijftak, wordt de olijftak gezien als het symbool van voltooid oordeel. Dat is de les van zijn bladeren, maar de vrucht is nog veel kostbaarder. De olie van de olijf is de bron van goddelijke verlichting. Het enige licht waarbij Gods heerlijkheden in de tabernakel of in de tempel te zien waren, werd geleverd door de olie van de olijfbes. De olie is bij uitstek het symbool van Zijn geest. Ze werd gebruikt voor zalving, en tekende de geest die Hij uitgoot over hen die Hij gezalfd had en wel in onbeperkte mate over Zijn Gezalfde, Jezus, de Messias(Messias betekent gezalfde in het Hebreeuws).
Dat geeft de olijf de belangrijkste plaats onder de bomen; het was de eerste keus voor een koning(Richt. 9:8). De rechtvaardigheid van de vijgenboom is goed en aangenaam voor de mens, maar wat zit er voor God aan voordeel in als de mensen rechtvaardig zijn? Aangezien de Messias de ware Wijnrank is, kunnen zowel God als de mens zich in Hem verheugen. God en de mens worden beide verheerlijkt door de geest, waarvan de olijf het symbool is. Dat is het grote onderwerp in Romeinen 11 - Gods heerlijkheid. Nationale rechtvaardigheid en nationale vreugde zijn hier niet in beeld en worden niet verkregen. Maar door de olijfboom wordt Gods Naam op grootse wijze onder de natiën verhoogd.
Vóór de verzoening was het beeld van de olijfboom beperkt tot Israël. En zelfs nu zijn zij de wortel en stam en een paar van de takken. Alle goddelijk licht kwam via hen. Onze Heer kon tot Zijn discipelen zeggen: "Jullie zijn het licht van de wereld"(Matt. 5:14:CV). Aan de Jood waren de woorden van God toevertrouwd(Rom. 3:2). De bron en kracht van goddelijke onthulling ligt in de heilige geschriften, die hun speciale schat waren.
De andere natiën kunnen nooit afgebeeld worden door een gecultiveerde olijfboom. Zij zijn "wild." De bessen van de wilde olijf, of oloeaster, geven geen licht-gevende olie. Maar God heeft wilde twijgen geënt op de gecultiveerde olijfboom, in de plaats van sommige van de takken die weggesnoeid werden(Rom. 11:16-24).
Een tak van een wilde vijgenboom enten op een goede stam, zou voor beide rampzalig zijn. Onze Heer verwacht niets van de wilde vijgenboom. Ook kun je geen wilde druif enten op een goede rank en lekkere druiven verkrijgen. Het is net zo onmogelijk voor de natiën om Israël's plaats in te nemen en goede druiven voortbrengen voor de pers. Maar, vreemd genoeg, God is in staat geweest wilde olijftakken te enten op de gecultiveerde olijfboom en daarvan vruchten te krijgen die de kostbare olie leveren.
Er zijn uit de natiën geen aartsvaders of profeten opgestaan. De wortel en stam van de olijfboom blijven dezelfde. Maar, hoewel er een paar van de takken blijven, de grote meerderheid zijn wilde enten. Een paar van Israël's zonen werden door Gods geest verlicht en houden publiekelijk vast aan Zijn Woord. Maar buiten deze enkele zichtbare uitzonderingen gebruikt God andere natiën om in het buitenland de kennis over Zichzelf te verspreiden. Alle filosofieën van Egypte en Griekenland en India kunnen geen enkel straaltje licht toevoegen. Het was pas toen de natiën hun eigen wilde verlangens verlieten en de licht gevende waarheden van dat Boek aan gingen hangen, dat eens de exclusieve roem van Israël was, dat zij de ware balsem van de wortels van de gecultiveerde olijfboom konden opzuigen.
Zo zien we dat de rechtvaardige heerschappij over deze Aarde, zoals afgebeeld door de vijgenboom, nooit overgedragen werd aan enige andere natie. Iedere nieuwe poging om te heersen doet de mensheid weer een stap verder belanden van het weldadige despotisme dat deze Aarde eens zal genieten onder de heerschappij van Israël en hun Messias. Ook is de vreugde van die millenniumdag tot op heden nog niet verwezenlijkt. Maar er is een groot voordeel tot de natiën gekomen: God behandelt hen niet langer als Zijn vijanden, maar vertrouwt aan hen Zijn kostbaarste geschenk toe: de goddelijke Woorden. Het licht heeft Israël verlaten en verblijft nu bij de natiën. De natiën zijn Gods getuigenis op Aarde.
Gezien vanuit het standpunt van het individu dat in God gelooft, gaat de huidige dag van de genade onmetelijk ver uit boven het komende Koninkrijk op de Aarde. Maar dit is niet het standpunt van Romeinen elf. Wij kijken naar de natiën, als zodanig, niet naar individuen. In dit licht kunnen we zien dat: als Israël's belediging al zoveel rijkdommen voor de wereld heeft gebracht door de verzoening, hoeveel groter zal dan deze Aarde gezegend worden wanneer Israël gezegend wordt!
Aardse, fysieke zegen wordt ook gegeven aan en door die natie. Het heeft in het geheel geen zin om buiten hen om naar zulke zegen te kijken. De verzoening leidt naar allesoverstijgende geestelijke zegeningen, maar ze geeft geen belofte van tijdelijke aardse voorspoed. Ze deelt een kracht uit om beproevingen om te zetten in aanleidingen om zich te verheugen, maar ze voorkomt ze niet, noch neemt ze die van ons weg. Israël zal zich in die dag niet verheugen in beproevingen, want dan zullen beproevingen een teken zijn van goddelijk ongenoegen. Nu mogen ze een teken zijn van Zijn gunst.
Zo zien we dus dat hoewel de verzoening tot stand kwam toen Gods Zoon de dood in ging, ze pas effectief werkzaam kon worden nadat Israël terzijde was gesteld. We bemerkten dat ze vrede bewerkte tussen God en de natiën, maar niet de rechtvaardigheid en blijdschap bracht van de Millenniumdag, die alleen kan komen via Israël. De natiën, als geheel gezien, hebben Zijn Woord toevertrouwd gekregen, zo lang als zij dat Woord hooghouden en haar licht in het buitenland laten schijnen.
Een tijd lang houdt de Genade de scepter en geven de natiën hun getuigenis van God op Aarde.
"Jullie staan in geloof"(Rom. 11:20;CV). Als we willen weten wat, voor zover het de verzoening betreft, in de huidige tijd de positie van de natiën is, dan is hun houding tegenover het Woord van God alles wat we moeten onderzoeken. Zolang zij God geloven is alles goed. Maar weigeren zij Hem te geloven, dan staan zij op het punt weg gehakt te worden uit de olijfboom en de bevoorrechte plaats te verliezen die ze lang mochten innemen.
Een vluchtig onderzoek van de koers van het Christendom zal laten zien dat het niet anders dan een serie van afvalligheden is, met een paar zwakke pogingen tot terugkeer naar de waarheid. Maar er is nooit zo'n grootschalige afval geweest als in de huidige tijd, zelfs in de lichamen die hun opkomst danken aan hun terugkeer tot Gods Woord.
De gezonde leer wordt niet meer toegestaan. Leraren proberen de massa's te behagen, terwijl de leven-gevende waarheden van Gods genade bedekt zijn en veroordeeld. De mens geeft de voorkeur aan mythen boven Gods schitterende boodschap. Wij moeten daarom het Woord verkondigen, er in staan, het verkondigen, gelegen of ongelegen, zaken weerleggen, uitnodigen, met alle geduld en onderwijs(2Tim. 4:2-4). We moeten er altijd aan herinnerd worden dat het grootste gevaar voor hen die Gods Woord liefhebben, niet ligt in snijdende critici, noch van hen die leven op hun gevoel, want deze oefenen nauwelijks zoveel invloed uit als de verdedigers van het geloof die oprecht pogen te bestrijden wat zij als fout zien.
Waar is er dan zekerheid te vinden? Zekerheid is alleen te vinden in de herkenning van de heersende afvalligheid, die ons er toe zal leiden om aan alle menselijk gezag en vooringenomenheid en traditie voorbij te zien en ons geloof alleen te grondvesten op de feiten van het Woord.
Ook sluiten we onszelf niet uit van de lijst van hen niet gevolgd zouden moeten worden. Wij zijn slechts mensen, net als de rest. Maar we hopen dat allen die deze zinnen lezen in staat zullen zijn ons deze ene genade toe te staan - het hoogste compliment dat we mogen verwachten: dat de last van onze boodschap zal leiden tot een terugkeer naar Gods Woord, en dat de feiten, zoals die te vinden zijn in de handschriften, naar waarheid en onpartijdig aan de overweging van onze lezers gepresenteerd zullen worden. Buiten deze feiten is er geen terugkeer mogelijk naar Zijn Woord, en is er geen ontsnapping mogelijk van deelname aan de heersende afvalligheid.
Ter afsluiting dit: de hoofdrichting van de vele verschillende bewegingen van de moderne tijden is weg van het Woord van God. Poging na poging is er geweest om de waarheid te herstellen, maar, net als bij het terugtrekkende getij vloeien de aanstormende golven sneller terug dan ze komen, en laten ze het geloof gestrand en verlaten achter.
Christus werd gekruisigd te midden van Gods uitverkoren volk en het geloof wordt gekruisigd te midden van haar zogenaamde vrienden. De verzoening heeft bijna haar loopbaan gelopen. De tijd lijkt voor de geloofloze natiën nabij om van de olijfboom afgesneden te worden!
